Borta bra, men hemma bäst!*

De voorbije twee weken had ik enkele ervaringen die me gezamenlijk leiden tot de volgende vragen: "Wat versta je onder thuis? Wat is nodig opdat je je thuis zou voelen?" Als student en jongere is dit een vraag die niet altijd even eenvoudig te beantwoorden is. Onder elkaar is het gemeengoed om het kot te benoemen als 'thuis', terwijl er ook de plaats is waar je ouders en familie wonen en nog zovele andere plaatsen waar je jezelf 'thuis kan voelen'.

De voorbije ervaringen hebben me niet echt een antwoord gegeven, integendeel. Ze leverden me echter wel drie kernbegrippen die ongetwijfeld maar een handgreep uit een hele reeks zijn: vertrouwen, betrokkenheid en welkom.

*Oost west, thuis best!

Vertrouwen
Doorheen de week verblijf ik in het Leo XIII (oud-, wel officieel nog steeds) seminarie, waar we met vier studenten de  Loyolagemeenschap vormen. We delen het gebouw waarin onze kamers gelegen zijn met Emmaüs, een voornamelijk internationale gemeenschap van o.a. allerhande doctorandi, filosofie- en theologiestudenten.
In de loop van een namiddag werd er op mijn deur geklopt. Een van mijn Engelstalige medestudenten vroeg of ik niet even wilde meekomen om een brief te vertalen owv Nederlandse terminologie. Al lezende besefte ik pas goed wat hij me eigenlijk vroeg te vertalen: een officiële aanvraag tot intrede in het seminarie, rechtstreeks gericht aan Mgr Léonard (de aartsbisschop). Het is even slikken om tot tolk gebombardeerd te worden voor zo'n document, vooral als het onmiddellijk daar ter plaatse vertaald moet worden.
Ik was getroffen door het dubbel teken van vertrouwen dat ik er in zag. Ten eerste al het feit van de mededeling zelf: een intrede is nog net iets anders dan een brood gaan kopen bij de bakker, zeker tijdens het proces van intreden stel ik me voor dat je dat niet zomaar overal gaat rondvertellen. Ten tweede is er uiteraard de vertaling zelf. Hoewel ik Engels (en Nederlands) niet slecht beheers, blijft het toch een hele verantwoordelijkheid om zoiets even te vertalen en zo deel uit te maken van een heel persoonlijk verhaal...

Betrokkenheid
Herfst! Prachtige kleuren, boswandelingen, kastanjes, paddenstoelen... en stevige verkoudheden. Ik ging dus maar naar de apotheek in mijn domiciliedorp. Ter verduidelijking moet ik zeggen dat ik daar uiterst zelden kom, hoogstens enkele keren per jaar. De laatste keer was ergens in mei voor het ophalen van o.a. een vaccin als voorbereiding op mijn Braziliëreis. We hadden er toen even kort over gepraat, waar ik heen ging, wat we gingen bezoeken, enkele medische tips enz.
Ik was toch een tikkeltje verbaasd om nu onmiddellijk herkend en aangesproken te worden door de apothekeres, die vriendelijk informeerde hoe de reis was geweest, of we geen problemen hadden gehad enz. Ook dat is thuiskomen: betrokkenheid, mee-leven en aandacht ervaren.

Welkom
Het voorbije weekend was bijzonder. De zus van mijn vriendin trouwde, wat maakte dat ik geconfronteerd zou worden met de hele uitgebreide familie. Voeg daar nog aan toe dat de familie tweetalig is en dat de helft van het gelukkige paar uit Spanje komt en het begrip 'geconfronteerd' wordt misschien nog wat scherper gesteld. Desondanks voelde ik me toch erg welkom, in het bijzonder op de laatste voorbereidingsavond, toen ik afzakte naar haar ouders, om de volgende dag vroeg te kunnen vertrekken. Te midden van voorbereidingsdrukte, kledij passen en stress voelde ik toch hoezeer ze me geruststelden door eenvoudige praktische dingen en opmerkingen.
Omgekeerd geldt dat overigens ook. Het was bijvoorbeeld opvallend hoeveel sympathieker iedereen plots was toen zij daarna voor het eerst bij mij thuis kwam: een zus die iets te eten wil helpen maken, de andere zus die speciaal langskomt (met dessert!), een aperitief dat vlug wordt georganiseerd...
Thuis is dus een plek waar je je welkom kan voelen, wetende dat anderen die je genegen zijn zich daar op hun beurt ook welkom zullen voelen.