Onlangs op een trouwfeest werd ik sterk geraakt door het volgende tafereel. Op het moment van de trouwbelofte zaten de bruidskindjes braaf naast elkaar, gefascineerd door het hele gebeuren. Ze kenden elkaar van haar nog pluim, en konden elkaar zelfs niet verstaan. Het jongetje Belg, het meisje Spaans. Ze hadden elkaar slechts een paar uur voordien voor het eerst ontmoet, maar dat bleek geen enkel probleem te zijn. Het was een heel emotionele viering, en het moment van de trouwbelofte dreef het emotionele gehalte nog eens ten top. De twee bruidskindjes waren hier zichtbaar ook door geraakt. Hun reactie naar elkaar toe was gewoon schitterend om zien: ze grepen elkaar vast in een innig troostende knuffel.
Op hun manier beeldden deze twee kinderen voor mij heel mooi uit wat een oprechte diepmenselijke relatie is. De kinderen hadden hier geen woorden voor nodig, maar voelden elkaar gewoon aan. Betekent dit niet dat we dat allemaal van nature wat in ons meedragen? Dat we kunnen meeleven en elkaar nabij zijn? Het heeft me sterk aan het denken gezet over de manier waarop ik met mensen om me heen omga. In de eerste plaats natuurlijk met mensen die me nauw aan het hart liggen, maar daarnaast ook gewoon met mensen die ik maar heel vluchtig ontmoet. Hoe gedraag ik me ten opzichte van de man naast me op de bus? En van de persoon in de winkel achter de kassa?
Het is vaak zo moeilijk, ik merk zo vaak dat ik word meegesleept in de dagelijkse drukte, en mensen als het ware aan me voorbij laat gaan. Tot ik op momenten als ik hierboven beschreef weer even diep geraakt word, en besef dat ik aan de essentie voorbij loop. De voorbije dagen werd ik mij daar vooral op het werk heel gewaar van. Als Female Case Worker in een organisatie die zich inzet voor asielzoekers werk ik voortdurend met mensen. En toch besef ik steeds meer dat er zelfs in een dergelijke organisatie voortdurend moet gevochten worden om het medeleven, of wat ik zelf graag de medemenselijkheid noem, op de eerste plaats te laten komen. Je wordt zo gemakkelijk meegesleept door de drang naar resultaten, cijfers en voorkomen. De raad van bestuur wil resultaten zien, onze sponsors vragen om rapporten, en partnerorganisaties dienen een positief beeld van ons te krijgen. Het zit zo ingebakken in onze maatschappij dat we er soms als vanzelf in meestappen, zonder het te beseffen. Het vraagt dan ook telkens opnieuw om een gewaarwording, en een bewuste keuze. Een keuze die in mijn ervaring zoveel meer vervullend is, en ons zoveel dichter brengt bij wie we als mens zijn...
